Χρειάστηκε να περάσουν πολλά πολλά χρόνια συσσωρευμένης δειλίας, ενδεχομένως και φόβου μέχρι να παρασυρθώ από την επιμονή φίλων μου και να δώσω ένα κομμάτι από την πνευματική δουλειά μου, από τις κατά καιρους σκέψεις στο σύστημα των μπλογκερς. Δεν ξέρω αν θα το μετανοιώσω, αν θα ενδυναμωθώ. Θα δείξει.
Προς το παρόν με απασχολεί ο τρόπος που οι G8 χειρίζονται τα διεθνή πράγματα. Κάθε φορά μας παραμυθιάζουν με τις δήθεν δεσμεύσεις τους, ενώ οι περισσότεροι γνωρίζουμε ότι ελάχιστα απο τα συμπεφωνημένα στα χαρτιά υλοποιούνται. Αυτή τη φορά , όμως, τα θέματα που αφορούν πρώτον το περιβάλλον και δεύτερον το ενδεχόμενο πυρηνικού ολέθρου δεν μπορεί να τυχουν ενός κοινου πασαλίματος. Χρειαζεται να σκήψουν πάνω τους, να συνυπολογίσουν στις αποφάσεις τους έναν ολόκληρο κόσμο που δεν σταματάει στο σήμερα, στο αύριο ή στο μεθαύριο, αλλά έχει συνέχεια. Τουλάχιστον αυτή η συνέχεια να μην είναι οδυνηρή.
Σ αυτό το μπλογκ θα επικοινωνώ με οποιον πραγματικά το θέλει και παράλληλα θα περνώ διάφορα κομμάτια μου από τη δουλειά. Ετσι, για να γίνεται κουβεντούλα και τίποτ'αλλο.
ευχαριστώ
ριτς
Σου αρέσει το ποδήλατο ;
Στην παραλία της Γλυφάδας, δίπλα στο τραμ θα δημιουργηθεί λωρίδα μόνο για ποδήλατα. Φαντάσου τί θα γίνεται : ανθρωποι, αυτοκίνητα, τραμ, ποδήλατα, σκάφη, αθλητές...
Η Πυλη του Βραδεμβούργου
πάντα θα σημαίνει κάτι
women Iran
Είναι ή δεν είναι έτσι τα πράγματα;
farafra sahara
ταξιδι στην ερημο της Σαχαρας
Η ζωή των άλλων
daphne
Μια καθημερινή γιορτή
3 comments:
Ο άνθρωπος υπήρξε πάντοτε εφευρετικός, δημιουργικός, ικανός να ανατρέψει ανα πάσα στιγμή οτιδήποτε δεδομένο γύρω του. Η στατικότητα τον εξενεύριζε, διακαώς επιθυμούσε να διακρίνεται, να προκόβει, να ξεφευγει από την προσωπική του φυλακή και να διαγκωνίζεται στο δρόμο με αγνώστους. Ο ρυθμός και συνήθως ο έντονος ρυθμός χαρακτήριζε τις κινήσεις του από τα γεννοφάσκια του. Κατακομμάτιζε τη ζωή, τη φόρτωνε ,όπως ο αγογιάτης φορτώνει τον ημίονο κι ύστερα με ύφος θριαμβευτικό απολάμβανε τα κατορθώματά του εκ του μακροθεν, για λίγο, μέχρι να ξαναζεσταθούν οι μηχανές και να δημιουργηθούν καινούργιες ανάγκες Κάπως έτσι εξελίχθηκε ο κόσμος. Μέσα από ισορροπίες δούναι και λαβείν. Μέσα από ζυμώσεις ιδεών και πράξεων. Με τον ενθουσιασμό των μισών και τη γκρίνια των υπόλοιπων. Στην αντίθετη περίπτωση, το ανθρώπινο είδος θα είχε εξαφανιστεί, λεία μοναδική στη στατικότητα της Ιστορίας. Σήμερα είναι ο ίδιος άνθρωπος, ο οποίος καλείται να συμβάλει με την εφευρετικότητα του στη σωτηρία του τοπίου, πάνω στο οποίο δρα, δημιουργεί,αλλά και ασελγεί. Στη σωτηρία του περιβάλλοντος.
Προ ημερών , στη διάρκεια τηλεοπτικού ειδησεογραφικού δελτίου, ένας πανεστημιακός δασκαλος είπε οτι χρειάζονται σπουδαίες πολιτικές παρεμβάσεις προκειμένου να σωθεί το περιβάλλον και κατ’ επέκτασιν να πάρει παράταση ζωής κι ο αλλαζονικός ένοικός του. Δίκιο είχε ο δάσκαλος. Δουλειά της συντεταγμένης πολιτείας είναι να βρίσκει τρόπους τιθάσευσης της ταχύτητας με την οποίαν τρέχει ο πολιτισμός μας και εκλογίκευσης του. Να ακούει τις προτάσεις των ειδικών, να τις επεξεργάζεται και συμπερασματικά να καταλήγει σε πλαίσιο αρχών που θα αποβαίνει προς όφελος της πλειοψηφίας των πολιτών. Δουλειά των κυβερνήσεων είναι να κάνουν τα ώτα τους χοάνη προς την οποία θα ρέουν πάσης φύσεως πληροφορίες, που στη συνέχεια , όμως, θα διυλίζονται και θα αποδίδονται καθαρές πίσω στους ανθρώπους. Ωστόσο, ακούγοντας τη θεωρία του πανεπιστημιακού δασκάλου, αντέδρασα. Δεν μπορεί να απαιτούνται τα πάντα από μία κάστα πολιτικών, ακόμη και από την αρτιότερη. Χρειάζεται και ο ιδιώτης να παλέψει, να προτείνει πράγματα, να γίνει προπομπός. Η συνεισφορά της μονάδας, η δράση της μονάδας. Να λειτουργήσει ο αποδεσμευμένος πολίτης ανεξάρτητα από την πολιτεία, να επιχειρήσει την έκπληξη, τη διαφορά και στη συνέχεια , γιατί όχι ...τη διάκριση και το χειροκρότημα.
Στο περιοδικό των Financial Times, How to spend it, το οποίο κυκλοφορεί ως ένθετο μια φορά την εβδομάδα με την έγκριτη βρετανική εφημερίδα, συναντήθηκα τυχαια με τον νεαρό Ολλανδό σχεδιαστη Piet Hein Eek. Τον ξέρετε ; Εγώ για τις ιδέες του διάβασα, τις φωτογραφίες της δουλειάς του είδα, τη φάτσα του είδα και θέλησα να μεταφέρω κάτι από αυτον τον νεαρό στους αναγνώστες της «Κ». Ο νεαρός δημιουργός ασχολείται με την ανακύκλωση παλιού και για πολλούς άχρηστου υλικού, κατασκευάζοντας στο τέλος όμορφα έπιπλα, ικανά να καλύψουν σημαντικές ανάγκες του ανθρώπου.
Ο,τι θα ακολουθήσει θα είναι ελεύθερη απόδοση μερικών παραγράφων από το μεγάλο αφιέρωμα του περιοδικού στο νεαρό δημιουργό από το δημοσιογράφο Steve Double.
Αυτές τις μέρες το να μετατρέψεις ένα αχρηστο, εγκαταλελειμμένο υλικό σε καινουργιο κομματι επίπλου αποτελεί πλέον περγαμηνη για κάθε σχεδιαστή που θέλει να είναι στα πράγματα.Στην Ευρώπη τείνει να γίνει μόδα η λεγόμενη ενσυνειδητη οικολογία ( δεν ξέρω αν ο όρος είναι σωστός ) , όπου κανένα από τα παλαιά αντικείμενα δεν πρέπει να πετιέται, αλλά να γίνεται η βάση για το καινούργιο.... όπως με τα βαρια απόβλητα που μετατρέπονται σε γόνιμο υλικό. Μ ‘ αυτή την ιδέα του επίπλου ασχολείται ο Ολλανδός σχεδιαστής , ο οποίος για πρώτη φορά , φοιτητής ακόμη χρησιμοποιησε ξύλα που είχαν εκβραστεί σε μια ακτή για να φτιάξει ένα μικρό ερμάρι υψηλής αισθητικής. Κι αυτό έγινε πολύ πριν η ανακύκλωση εξελιχθεί σε μόδα της εποχής. Ο Hein Eek θυμάται ότι στα φοιτητικά του χρόνια , ενώ οι συμφοιτητές του προσπαθούσαν να φτιάξουν το τέλειο έπιπλο, εκείνος επιχειρούσε ακριβώς το αντίθετο. «Εφτιαχνα κάτι που ήταν κάθε άλλο παρά τέλειο. Μου άρεσε να χρησιμοποιώ υλικό που δεν κόστιζε και παρ όλα αυτά εξυπηρετούσε το σκοπό μου. Με τον καιρό άρχισα να αγαπώ το παλιό ξύλο, άρχισα να παρακολουθώ τα πατιναρισμένα έπιπλα, να μαθαίνω την ιστορία τους. Κι είναι αλήθεια ότι όταν πρωτοξεκίνησα τη δουλειά μου , δεν είχα κατά νου να γίνω οικολόγος, δεν είχα καν σκεφθεί να σώσω τον πλανητη.Ηταν, σας εξομολογούμαι, η ομορφιά και ο χαρακτήρας του ξύλου , του παλιού επίπλου που με ενέπνεε.»
Αυτό που κάνει τον Ολλανδό σχεδιαστή να διαφέρει από όσους ασχολούνται με την ανακύκλωση παλιού υλικού, είναι οτι περνάει ώρες στην προσπάθεια του να μετατρέψει το αρχικό προιόν σε κάτι μοναδικό και πολύτιμο. Η φιλοσοφία του συνοψίζεται στο εξής : φτηνο υλικό, ακριβή επεξεργασία. Σήμερα διαθέτει ένα μεγάλο εργαστήρι στη γενέτειρα του και έχει στη δούλεψη του καμιά 30αριά τεχνίτες, ενώ στον σχεδιασμό τον βοηθάει ο συνεργάτης του Nob Ruijgrok.
Υλικό της δουλειάς το εκτίθεται αυτή τη στιγμή στο μουσείο της Ολλανδίας , όπου εκτίθενται βραβευμένα σπιτάκια κήπου, τα οποία ο εχει κατασκευάσει με παλιές πόρτες και παράθυρα. Αναμεσα στα εκθέματα περιλαμβάνεται και μια σειρά από ξυλινες καρέκλες,κατασκευασμένες με βαμμένες λευκό χρώμα λωρίδες που σήμερα είναι πρώτες στις προτιμήσεις των καταναλωτών. Ο δαιμόνιος σχεδιαστής δεν αφήνει στο έλεος των σκουπιδιών ούτε τις πόρτες των παλιών ψυγείων με τη βοήθεια των οποίων κατασκευάζει θαυμάσιες ντουλάπες. Πολλές φορές τον έχουν δει να μαζευει από διάφορα σημεία τις μεταλλικές πόρτες που πέταξε η Φιλιπς, η οποία εδρευει στη δική του πολη, το Eindhoven, μετατρέποντάς τις σε κομψές μεταλλικές ντουλάπες, οι οποίες έχουν γίνει in. Αν και δεν είναι στο στύλ να παρουσιάζει έπιπλα με το φινιρισμα ενός διακοσμητή, αντιλαμβανόμενος ότι ο κόσμος θέλει να διακρίνει και την ομορφιά, φροντίζει να χρησιμοποιεί wallpapers ή κεραμικά , βελτιώνοντας την αισθητική πλευρά της δουλειάς του.
O Hein Eek, ασχολείται και με μικρές κατασκευές. Του αρέσει να κατασκευάζει βάσεις για κηροπήγια, για καθρεφτες ή για μπολ. Του αρέσει όμως και η εξωτερική σύνθεση ενός σπιτιού κι εκεί επιδεικνύει τη δεξιοτεχνία του. Το σημαντικό είναι τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότεροι άνθρωποι ζητούν να μαθευτεί και να διαδοθεί η δουλειά ενός ανθρώπου που συμβάλει , έστω και κατ ελάχιστον, στη βελτίωση των περιβαλλοντικών συνθηκών της ζωής μας.
Θα πείτε, ποιός νοιάζεται για έναν ασήμο δημιουργό. Ποιός μπορεί να πιστέψει πως ένας Ολλανδός σχεδιαστής μπορεί να σώσει τον κόσμο. Αλλά η ζωή μας όλη είναι μια σύνθεση από άσημους δημιουργούς, από ανθρώπους που ξεκίνησαν κάτι από μεράκι και μόνο, κάνοντας ίσως κατάχρηση της φλόγας της δημιουργίας που υπάρχει στον καθέναν από μας. Παλιότερα χιλιάδες άνθρωποι συνέβαλαν στην εξέλιξη της επιστήμης, συνέβαλαν επίσης στη βελτίωση των συνθηκών ζωής εκατομμυριων πολιτών παντού στο κόσμο, βοήθησαν στο να θεραπευτούν ασθένειες, στο να επεκταθεί η υγεία και η εκπαιδευση σε μέρη άγνωστα στους πολλούς.Τώρα χρειάζεται να ακουστεί η φωνή μιας νέας κατηγορίας ανθρώπων που με τον ταπεινό τους τρόπο μπορεί να εξισσοροπήσουν προς όφελος μας την άκρατη ορμή μας προς τα εμπρός.
Ο άνθρωπος υπήρξε πάντοτε εφευρετικός, δημιουργικός, ικανός να ανατρέψει ανα πάσα στιγμή οτιδήποτε δεδομένο γύρω του. Η στατικότητα τον εξενεύριζε, διακαώς επιθυμούσε να διακρίνεται, να προκόβει, να ξεφευγει από την προσωπική του φυλακή και να διαγκωνίζεται στο δρόμο με αγνώστους. Ο ρυθμός και συνήθως ο έντονος ρυθμός χαρακτήριζε τις κινήσεις του από τα γεννοφάσκια του. Κατακομμάτιζε τη ζωή, τη φόρτωνε ,όπως ο αγογιάτης φορτώνει τον ημίονο κι ύστερα με ύφος θριαμβευτικό απολάμβανε τα κατορθώματά του εκ του μακροθεν, για λίγο, μέχρι να ξαναζεσταθούν οι μηχανές και να δημιουργηθούν καινούργιες ανάγκες Κάπως έτσι εξελίχθηκε ο κόσμος. Μέσα από ισορροπίες δούναι και λαβείν. Μέσα από ζυμώσεις ιδεών και πράξεων. Με τον ενθουσιασμό των μισών και τη γκρίνια των υπόλοιπων. Στην αντίθετη περίπτωση, το ανθρώπινο είδος θα είχε εξαφανιστεί, λεία μοναδική στη στατικότητα της Ιστορίας. Σήμερα είναι ο ίδιος άνθρωπος, ο οποίος καλείται να συμβάλει με την εφευρετικότητα του στη σωτηρία του τοπίου, πάνω στο οποίο δρα, δημιουργεί,αλλά και ασελγεί. Στη σωτηρία του περιβάλλοντος.
Προ ημερών , στη διάρκεια τηλεοπτικού ειδησεογραφικού δελτίου, ένας πανεστημιακός δασκαλος είπε οτι χρειάζονται σπουδαίες πολιτικές παρεμβάσεις προκειμένου να σωθεί το περιβάλλον και κατ’ επέκτασιν να πάρει παράταση ζωής κι ο αλλαζονικός ένοικός του. Δίκιο είχε ο δάσκαλος. Δουλειά της συντεταγμένης πολιτείας είναι να βρίσκει τρόπους τιθάσευσης της ταχύτητας με την οποίαν τρέχει ο πολιτισμός μας και εκλογίκευσης του. Να ακούει τις προτάσεις των ειδικών, να τις επεξεργάζεται και συμπερασματικά να καταλήγει σε πλαίσιο αρχών που θα αποβαίνει προς όφελος της πλειοψηφίας των πολιτών. Δουλειά των κυβερνήσεων είναι να κάνουν τα ώτα τους χοάνη προς την οποία θα ρέουν πάσης φύσεως πληροφορίες, που στη συνέχεια , όμως, θα διυλίζονται και θα αποδίδονται καθαρές πίσω στους ανθρώπους. Ωστόσο, ακούγοντας τη θεωρία του πανεπιστημιακού δασκάλου, αντέδρασα. Δεν μπορεί να απαιτούνται τα πάντα από μία κάστα πολιτικών, ακόμη και από την αρτιότερη. Χρειάζεται και ο ιδιώτης να παλέψει, να προτείνει πράγματα, να γίνει προπομπός. Η συνεισφορά της μονάδας, η δράση της μονάδας. Να λειτουργήσει ο αποδεσμευμένος πολίτης ανεξάρτητα από την πολιτεία, να επιχειρήσει την έκπληξη, τη διαφορά και στη συνέχεια , γιατί όχι ...τη διάκριση και το χειροκρότημα.
Στο περιοδικό των Financial Times, How to spend it, το οποίο κυκλοφορεί ως ένθετο μια φορά την εβδομάδα με την έγκριτη βρετανική εφημερίδα, συναντήθηκα τυχαια με τον νεαρό Ολλανδό σχεδιαστη Piet Hein Eek. Τον ξέρετε ; Εγώ για τις ιδέες του διάβασα, τις φωτογραφίες της δουλειάς του είδα, τη φάτσα του είδα και θέλησα να μεταφέρω κάτι από αυτον τον νεαρό στους αναγνώστες της «Κ». Ο νεαρός δημιουργός ασχολείται με την ανακύκλωση παλιού και για πολλούς άχρηστου υλικού, κατασκευάζοντας στο τέλος όμορφα έπιπλα, ικανά να καλύψουν σημαντικές ανάγκες του ανθρώπου.
Ο,τι θα ακολουθήσει θα είναι ελεύθερη απόδοση μερικών παραγράφων από το μεγάλο αφιέρωμα του περιοδικού στο νεαρό δημιουργό από το δημοσιογράφο Steve Double.
Αυτές τις μέρες το να μετατρέψεις ένα αχρηστο, εγκαταλελειμμένο υλικό σε καινουργιο κομματι επίπλου αποτελεί πλέον περγαμηνη για κάθε σχεδιαστή που θέλει να είναι στα πράγματα.Στην Ευρώπη τείνει να γίνει μόδα η λεγόμενη ενσυνειδητη οικολογία ( δεν ξέρω αν ο όρος είναι σωστός ) , όπου κανένα από τα παλαιά αντικείμενα δεν πρέπει να πετιέται, αλλά να γίνεται η βάση για το καινούργιο.... όπως με τα βαρια απόβλητα που μετατρέπονται σε γόνιμο υλικό. Μ ‘ αυτή την ιδέα του επίπλου ασχολείται ο Ολλανδός σχεδιαστής , ο οποίος για πρώτη φορά , φοιτητής ακόμη χρησιμοποιησε ξύλα που είχαν εκβραστεί σε μια ακτή για να φτιάξει ένα μικρό ερμάρι υψηλής αισθητικής. Κι αυτό έγινε πολύ πριν η ανακύκλωση εξελιχθεί σε μόδα της εποχής. Ο Hein Eek θυμάται ότι στα φοιτητικά του χρόνια , ενώ οι συμφοιτητές του προσπαθούσαν να φτιάξουν το τέλειο έπιπλο, εκείνος επιχειρούσε ακριβώς το αντίθετο. «Εφτιαχνα κάτι που ήταν κάθε άλλο παρά τέλειο. Μου άρεσε να χρησιμοποιώ υλικό που δεν κόστιζε και παρ όλα αυτά εξυπηρετούσε το σκοπό μου. Με τον καιρό άρχισα να αγαπώ το παλιό ξύλο, άρχισα να παρακολουθώ τα πατιναρισμένα έπιπλα, να μαθαίνω την ιστορία τους. Κι είναι αλήθεια ότι όταν πρωτοξεκίνησα τη δουλειά μου , δεν είχα κατά νου να γίνω οικολόγος, δεν είχα καν σκεφθεί να σώσω τον πλανητη.Ηταν, σας εξομολογούμαι, η ομορφιά και ο χαρακτήρας του ξύλου , του παλιού επίπλου που με ενέπνεε.»
Αυτό που κάνει τον Ολλανδό σχεδιαστή να διαφέρει από όσους ασχολούνται με την ανακύκλωση παλιού υλικού, είναι οτι περνάει ώρες στην προσπάθεια του να μετατρέψει το αρχικό προιόν σε κάτι μοναδικό και πολύτιμο. Η φιλοσοφία του συνοψίζεται στο εξής : φτηνο υλικό, ακριβή επεξεργασία. Σήμερα διαθέτει ένα μεγάλο εργαστήρι στη γενέτειρα του και έχει στη δούλεψη του καμιά 30αριά τεχνίτες, ενώ στον σχεδιασμό τον βοηθάει ο συνεργάτης του Nob Ruijgrok.
Υλικό της δουλειάς το εκτίθεται αυτή τη στιγμή στο μουσείο της Ολλανδίας , όπου εκτίθενται βραβευμένα σπιτάκια κήπου, τα οποία ο εχει κατασκευάσει με παλιές πόρτες και παράθυρα. Αναμεσα στα εκθέματα περιλαμβάνεται και μια σειρά από ξυλινες καρέκλες,κατασκευασμένες με βαμμένες λευκό χρώμα λωρίδες που σήμερα είναι πρώτες στις προτιμήσεις των καταναλωτών. Ο δαιμόνιος σχεδιαστής δεν αφήνει στο έλεος των σκουπιδιών ούτε τις πόρτες των παλιών ψυγείων με τη βοήθεια των οποίων κατασκευάζει θαυμάσιες ντουλάπες. Πολλές φορές τον έχουν δει να μαζευει από διάφορα σημεία τις μεταλλικές πόρτες που πέταξε η Φιλιπς, η οποία εδρευει στη δική του πολη, το Eindhoven, μετατρέποντάς τις σε κομψές μεταλλικές ντουλάπες, οι οποίες έχουν γίνει in. Αν και δεν είναι στο στύλ να παρουσιάζει έπιπλα με το φινιρισμα ενός διακοσμητή, αντιλαμβανόμενος ότι ο κόσμος θέλει να διακρίνει και την ομορφιά, φροντίζει να χρησιμοποιεί wallpapers ή κεραμικά , βελτιώνοντας την αισθητική πλευρά της δουλειάς του.
O Hein Eek, ασχολείται και με μικρές κατασκευές. Του αρέσει να κατασκευάζει βάσεις για κηροπήγια, για καθρεφτες ή για μπολ. Του αρέσει όμως και η εξωτερική σύνθεση ενός σπιτιού κι εκεί επιδεικνύει τη δεξιοτεχνία του. Το σημαντικό είναι τον τελευταίο καιρό όλο και περισσότεροι άνθρωποι ζητούν να μαθευτεί και να διαδοθεί η δουλειά ενός ανθρώπου που συμβάλει , έστω και κατ ελάχιστον, στη βελτίωση των περιβαλλοντικών συνθηκών της ζωής μας.
Θα πείτε, ποιός νοιάζεται για έναν ασήμο δημιουργό. Ποιός μπορεί να πιστέψει πως ένας Ολλανδός σχεδιαστής μπορεί να σώσει τον κόσμο. Αλλά η ζωή μας όλη είναι μια σύνθεση από άσημους δημιουργούς, από ανθρώπους που ξεκίνησαν κάτι από μεράκι και μόνο, κάνοντας ίσως κατάχρηση της φλόγας της δημιουργίας που υπάρχει στον καθέναν από μας. Παλιότερα χιλιάδες άνθρωποι συνέβαλαν στην εξέλιξη της επιστήμης, συνέβαλαν επίσης στη βελτίωση των συνθηκών ζωής εκατομμυριων πολιτών παντού στο κόσμο, βοήθησαν στο να θεραπευτούν ασθένειες, στο να επεκταθεί η υγεία και η εκπαιδευση σε μέρη άγνωστα στους πολλούς.Τώρα χρειάζεται να ακουστεί η φωνή μιας νέας κατηγορίας ανθρώπων που με τον ταπεινό τους τρόπο μπορεί να εξισσοροπήσουν προς όφελος μας την άκρατη ορμή μας προς τα εμπρός.
(δημοσιευθηκε στην Καθημερινή ) Ριτς
Ενας διαφορετικός δημοτικός άρχοντας
Ως χθες νόμιζα ότι όλοι είχαμε πουλήσει την ψυχή μας στον διάβολο, ως σύγχρονοι Φάουστ. Με μια διαφορά: Εκείνος ήθελε να μείνει για πάντα νέος και με κορμί σφριγηλό. Εμείς θέλουμε να απολαμβάνουμε την ελευθερία μας, χωρίς να αγωνιζόμαστε γι’ αυτήν.
Θα ’ταν λίγο πριν από τις τελευταίες δημοτικές εκλογές. Βραδάκι, από εκείνα τα τρυφερά, ήσυχα, φθινοπωρινά βράδια που δεν προμηνύουν τίποτα, μα που τα εμπεριέχουν όλα. Κόπωση, τρυφερότητα, προσμονή. Γύρισα από την εφημερίδα και πρόσεξα ότι τρεις άνδρες και μια γυναίκα μου την... είχαν στημένη έξω από την πόρτα του σπιτιού μου. Πάρκαρα με προσοχή και τις κεραίες τεταμένες. Λες είπα, μια τόσο γλυκιά βραδιά ο χάρος να ’ρθε να με πάρει; Η παρέα πλησίασε διστακτική και αυτομάτως και οι δυο ξεθαρρέψαμε. Ηταν υποψήφιοι για τις δημοτικές εκλογές. Ο φίλος και γείτονας Δάνος, μια κοπελιά που ποτέ δεν έμαθα το όνομά της, ένας άλλος κύριος, επίσης άγνωστος, και ένας ακόμη που στο πρόσωπό του αναγνώρισα τον σημερινό δήμαρχο του Ελληνικού, Χρήστο Κορτζίδη. Στήσαμε κουβέντα στα σκαλιά. Εγώ καθιστή στο πεζούλι, εκείνοι όρθιοι. Μειλίχιοι. Γλυκείς. Προσπαθούσαν να με πείσουν όχι να τους ψηφίσω, αλλά να πάω να ψηφίσω. Προσπαθούσαν να μου εμφυσήσουν την ανάγκη να αγαπήσω τη γειτονιά μου, να νοιαστώ για τα συμφέροντα μου, ν’ αγγίξω αυτό που λέμε συμμετοχική δημοκρατία.
Απαντούσα σχεδόν θυμωμένη. Τους περιέγραφα εμπειρίες της ζωής μου γύρω από την πολιτική, τον συνδικαλισμό. Ημουν καθαρή στις απόψεις μου, δεν τους χρύσωνα κανένα χάπι. Κι εκείνοι, ήρεμοι μέχρι τέλους, ένιωθαν ότι είχαν καθήκον να με πείσουν για το... αυτονόητο. Την υποχρέωσή μου (μας) να νοιάζομαι έστω και εξ αποστάσεως για τα κοινά. Εκείνο το βράδυ ο Κορτζίδης απέκτησε μια θαυμάστρια. Ασχέτως κομματικής τοποθέτησης. Με το προσόν του ήπιου λόγου και τον δυναμισμό του βλέμματος. Η κουβέντα πήγε μακριά, βαλτώσαμε μέσα στη νύχτα. Κουραστήκαμε. Κουράστηκαν κι εκείνοι γιατί γύριζαν από πόρτα σε πόρτα, αντιμετωπίζοντας αδιάφορους κατοίκους-ενοίκους μιας περιοχής που σήμερα κατακλύζεται από ανθρώπους που ’ρθαν από άλλες γειτονιές, που δεν πρόλαβαν να ριζώσουν, να αποκτήσουν εικόνα για όσα οφείλουν να νοιάζονται.
Σύντομα οι εκλογές ανέδειξαν τον Χρήστο Κορτζίδη δήμαρχο του Ελληνικού. Πού να το είχα φανταστεί εκείνο το ήσυχο φθινοπωρινό βράδυ ότι ο άνθρωπος που με ψυχραιμία παρακολουθούσε την πολυλογία μου θα άλλαζε τη νοοτροπία μου. Θα μ’ έκανε να φωνάξω δίπλα του, να του σφίξω το χέρι (αν και δεν το ’κανα ακόμη), να του πω ότι έτσι φυλάττουν οι άνθρωποι τις Θερμοπύλες και ότι σε τελευταία ανάλυση μας κολλάει στον τοίχο η στάση ζωής την οποίαν επέλεξε. Η υπόθεση Κορτζίδη είναι γνωστή στο πανελλήνιο. Ο δήμαρχος του Ελληνικού πραγματοποιεί απεργία πείνας στην προσπάθειά του να ευαισθητοποιηθούν οι αρχές (!) και να αποδώσουν ελεύθερες βαρών, συμφερόντων και δεσμεύσεων, τις παραλίες στον λαό. Φίλη μού είπε ότι το απόγευμα των κινητοποιήσεων την περασμένη εβδομάδα στην παραλία θύμιζε την είσοδο στις Βερσαλλίες.
Οι κινητοποιήσεις των δημάρχων, όχι μόνο του Ελληνικού, αλλά και των άλλων δήμων που έχουν, αλλά τελικά δεν έχουν πρόσβαση στις παραλίες, θεωρώ ότι είναι το θέμα του καλοκαιριού. Πίσω από τους δημάρχους συνωστίζονται με πείσμα και δυναμισμό χιλιάδες πολίτες που αισθάνονται ότι τους αφαιρείται ένα από τα πιο απλά δικαιώματά τους: να φτάνουν ώς την παραλία, να χαίρονται αυτή την αμεσότητα της θάλασσας. Δεν θέλουν άλλα κάγκελα, άλλα εμπόδια. Μόνο μια πρόσβαση ελευθερίας, πρόσβαση στην καθημερινότητα.
Στον δήμαρχο Κορτζίδη βγάζω το καπέλο. Υποκλίνομαι γιατί το λέει η καρδιά του. Εχει κότσια ο άνθρωπος, κάτι που λείπει απ’ όλη την κυβέρνηση σήμερα και παλιότερα από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, οι οποίες φέρουν πολλαπλώς την ευθύνη για την άλωση της παραλίας από το Νέο Φάληρο ώς τη Βούλα και ακόμη παραπέρα. Ο ραδιοφωνικός και τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΪ πρωτοστάτησε στις κινητοποιήσεις, βγήκε μπροστά στις εκβολές του Κηφισού, καθάρισε τις ακτές ή κατέγραψε τον κόσμο που καθάριζε τις ακτές, κατέγραψε το γκρέμισμα των συρματοπλεγμάτων, ταρακούνησε κι αυτός με τον δικό του τρόπο. Και παρ’ ότι είναι γνωστό ότι τα ΜΜΕ δεν δημιουργούν σταθερές συνειδήσεις εμφυσώντας καθήκοντα, αλλά διαχειρίζονται την κοινή γνώμη, στην προκειμένη περίπτωση η διαχείριση είναι έξω από τη διαδικασία φθοράς.
Είναι προφανές ότι η ελληνική κοινωνία πασχίζει να αλλάξει, να αποκτήσει νέους κώδικες συμπεριφοράς. Δεν της πάει πια το παλιομοδίτικο κοστούμι. Θέλει ντύσιμο κάζουαλ. Να βγάλει το σακάκι με τη γυαλάδα από τα πολλά καθαριστήρια, να βγάλει το βαρύ μαγικιάζ, τις περούκες, τα πρόσθετα φουλάρια, να αναπνεύσει. Να γίνει ο εαυτός που πάντα επιθυμούσε κι ύστερα να αναλάβει πρωτοβουλίες, έχοντας μπροστά της δυνατούς αρχηγούς. Πάντα όμως μέσα στο δίχτυ της πραγματικότητας, του ρεαλισμού.
Δεν υπάρχει ίχνος ουτοπίας σ’ αυτό που λέω. H ουτοπία κατοικεί στη φαντασία. Και μιας και αναφέρομαι στο πολύπαθο Ελληνικό με τα νυχτερινά κέντρα, τη βρομιά έξω από αυτά, τις συγκρούσεις σε όλα τα φανάρια της Ποσειδώνος από μεθυσμένους οδηγούς, σταθερά κάθε Παρασκευοσαββατοκύριακο, με τα κοριτσόπουλα που τρικλίζουν και χασκογελούν κάπου στις 6 ή 7 το πρωί της Κυριακής, λιωμένα από το πιοτό και τη second life που ζουν, στο Ελληνικό που το φιλέτο της παραλίας του θέλουν να κατασπαράξουν οι γνωστοί-άγνωστοι, θα προτιμούσα να επισημάνω τους κινδύνους που κρύβει η υπόθεση του μητροπολιτικού πάρκου. Ξέρετε, αυτό που έχει προαναγγελθεί, αναγγελθεί και θα αναγγελθεί αρκετές φορές ακόμη. Στη βόρεια πλευρά του χώρου είχε κτιστεί για τις ανάγκες των Ολυμπιακών Αγώνων το Κανό Καγιάκ σλάλομ. Μια ήπια κατασκευή, προσαρμοσμένη στον περιβάλλοντα χώρο, (το ξέρω, γιατί έχω γράψει γι’ αυτό στο παρελθόν και το ’χω δει ολοκληρωμένο) που πρόσφατα, όπως διάβασα στις ανακοινώσεις του ΤΕΕ, οι εμπνευστές του, αρχιτέκτονες Γ. Αλμπάνης, Ν. Φιντικάκης, βραβεύτηκαν από κοινού με την ελληνική ομοσπονδία Κανό Καγιάκ με το μετάλλιο για την πλέον επιτυχή παγκοσμίως εγκατάσταση. Η βράβευση έγινε από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή.
Αυτό λοιπόν το βραβευμένο κομμάτι, εμείς οι Ελληνάρες σκεπτόμαστε να το κάνουμε sea park. Δεν ξέρω αν είναι politically correct ο όρος, αλλά κάτι τέτοιο διάβασα. Διάβασα μάλιστα ότι έχει ανατεθεί σε ορισμένους από τους πιο ισχυρούς εργολάβους της Ελλάδας. (Αυτό δεν είναι αυτομάτως κακό, αλλά...). Σήμερα, το σλάλομ δείχνει εγκαταλελειμμένο και οποιοσδήποτε το δει, ενδεχομένως να πει ότι πρέπει να αξιοποιηθεί. Θα υπάρξουν έσοδα και θα ζωντανέψει η περιοχή. Η λέξη αξιοποίηση, όμως, επιδέχεται πολλές ερμηνείες και έχει μέσα της πια σπάνια υποκειμενικότητα. Φαντάζεστε τι έχει να γίνει με τις νεροτσουλήθρες, με τους θαλάσσιους ελέφαντες και με όλο το κιτς κατασκεύασμα που θα προκύψει; Αγαπητέ δήμαρχε, τα μέτωπα είναι πολλά. Ανάμεσά τους και η λεωφόρος που σκοπεύουν να ανοίξουν, τέμνοντας το Ελληνικό στα δύο. Σας εύχομαι δύναμη και προσεκτική χρήση της εξαιρετικής ωριμότητάς σας.
Κλείνοντας, ήθελα έστω και καθυστερημένα να πω ότι ντρέπομαι που δεν πήρα χαμπάρι εγκαίρως τον πόνο της Αμαλίας. Το ’μαθα τυχαία από το μπλογκ συναδέλφων. Νιώθω μικρή, ασήμαντη μπροστά της. Κι αν ήθελα κάτι να ευχηθώ, είναι να ελευθερωθεί η ψυχή της ανάμεσα στις συστάδες των χαμηλών θάμνων και στον κυματισμό των σταχυών στους αγρούς. Οπως γράφει ο ποιητής Γ. Δουατζής, «μέχρι να φτάσεις Αμαλία στη σιωπή, εκεί που χωρά τόση ανείπωτη ποίηση». Καλό σου ταξίδι!
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Καθημερινή 10-6-2007
Ρίτσα Μασούρα
Post a Comment